زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

ابن منده عبدی






ابوعبدالله محمد بن اسحاق اصفهانی (متوفای ۳۹۵ق)، معروف به ابن منده عبدی از محدثان و حافظان بزرگ حدیث در قرن چهارم قمری بود که در این زمینه، آثار فراوانی دارد. او سرانجام به سال ۳۹۵ق درگذشت.


۱ - معرفی اجمالی


ابوعبدالله محمد بن اسحاق بن محمد بن یحیی بن منده عبدی (منسوب به قبیله «عبدی‌اللیل») اصفهانی است. چون مادر بزرگش از آن قبیله بود، او به دایی‌های خود منسوب شد و منده نیز لقب پدرش بود. او از حافظان بزرگ حدیث به شمار می رفت و در جستوجوی احادیث، بسیار سفر کرد. او در این زمینه، آثار فراوانی دارد؛ فتح الباری فی الکنی و الالقاب، الردّ علی الجهمیه، معرفة الصحابه، توحید و معرفة الله و التاریخ المستخرج من کتب الناس از آن جمله است. او سرانجام در ۸۵ سالگی درگذشت.
[۷] بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ج۳، ص۲۲۸.

۲ - پانویس


 
۱. ابن ابی‌یعلی، محمد، طبقات الحنابله، ج۲، ص۱۶۷.    
۲. ذهبی، محمد بن احمد، میزان الاعتدال، ج۳، ص۴۷۹.    
۳. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۵، ص۷۰.    
۴. ابن عماد، عبدالحی بن احمد، شذرات الذهب فی اخبار من ذهب، ج۴، ص۵۰۴.    
۵. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره فی ملوک مصر و القاهره، ج۴، ص۲۱۳.    
۶. ذهبی، محمد بن احمد، العبر فی خبر من غبر، ج۲، ص۳۳۳.    
۷. بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ج۳، ص۲۲۸.
۸. زرکلی، خیرالدین، الأعلام، ج۶، ص۲۹.    
۹. ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج ۱۱، ص ۳۸۶.    


۳ - منبع



عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۳۵۹.





آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.