ابن منده عبدیابوعبدالله محمد بن اسحاق اصفهانی (متوفای ۳۹۵ق)، معروف به ابن منده عبدی از محدثان و حافظان بزرگ حدیث در قرن چهارم قمری بود که در این زمینه، آثار فراوانی دارد. او سرانجام به سال ۳۹۵ق درگذشت. ۱ - معرفی اجمالیابوعبدالله محمد بن اسحاق بن محمد بن یحیی بن منده عبدی (منسوب به قبیله «عبدی‌اللیل») اصفهانی است. چون مادر بزرگش از آن قبیله بود، او به دایی‌های خود منسوب شد و منده نیز لقب پدرش بود. او از حافظان بزرگ حدیث به شمار می رفت و در جستوجوی احادیث، بسیار سفر کرد. او در این زمینه، آثار فراوانی دارد؛ فتح الباری فی الکنی و الالقاب، الردّ علی الجهمیه، معرفة الصحابه، توحید و معرفة الله و التاریخ المستخرج من کتب الناس از آن جمله است. او سرانجام در ۸۵ سالگی درگذشت. [۷]
بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ج۳، ص۲۲۸.
۲ - پانویس۳ - منبععبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۳۵۹. رده‌های این صفحه : خاندان ابن منده | درگذشتگان سال 395 (قمری) | شخصیت‌های قرن 4 (قمری) | محدثان اصفهان | محدثان اصفهان سده چهارم (قمری) | محدثان ایرانی | محدثان سده چهارم(قمری)
|